การทำงานอภิบาลผู้ใกล้ตายถือว่าเป็นงานที่มีเกียรติมาก แต่การทำงานแบบนี้ยังต้องขึ้นกับบรรยากาศวัฒนธรรมที่ ดูเหมือนจะไม่อยากได้ยินคำว่า "ตาย" ทั้งนี้อาจเป็นเพราะบรรยากาศของวัตถุนิยมและสุขนิยมที่คิดว่า "ความตาย" เป็นเรื่องต้องห้าม ความเจริญก้าวหน้าทางด้านการแพทย์ ฯลฯ จะเห็นได้จากการที่ไม่ใช้คำว่าตายโดยตรง แต่เลี่ยงไปใช้คำอื่นแทน เช่น "เขาได้จากโลก…จากเราไปแล้ว" หรืออะไรทำนองนี้ทำให้ความตายไม่มีคุณลักษณะของมนุษย์เหลืออยู่เลย
แต่ทุกคนทราบดีว่าความตายเป็นของแน่นอนที่สุด จึงมีความจำเป็นที่เราจะต้องเอาชนะความกลัวนี้ให้จงได้ และเพื่อจะสามารถเอาชนะบรรยากาศดังกล่าวได้ ต้องทำให้ความตายมีคุณลักษณะของมนุษย์มากขึ้น เช่น ควรตื่นตัว กับความตาย พยายามทำความเข้าใจเกี่ยวกับความตายไม่ใช่วิ่งหนี แต่ให้รู้จักทำใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย และให้เรียนรู้เกี่ยวกับความตาย
         โดยธรรมชาติเมื่อรู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับความตาย จะเกิดความเศร้าซึ่งมีผลต่อท่าทีและสภาพของจิตใจอันก่อ ให้เกิดความสับสนหรือความขมขื่นขึ้นได้ อย่างไรก็ตามการยอมรับการต่อสู้ การประท้วง หรือกระทั่งการปิดตัว ล้วนก่อให้เกิดความสิ้นหวัง ความหดหู่ทั้งสิ้น ส่งผลไปสู่การ สะเทือนใจ ความกลัว ความเศร้าฯลฯ ตามมา จึงจำเป็นที่เขาจะต้องได้รับความบรรเทาใจจากทั้งภายในและภายนอก

ภายนอก ก็เช่น การมีสถานที่พยาบาลหรือผู้ให้การพยาบาลที่ดีรวมทั้งหยูกยาอีกด้วย กำลังใจจากคนใกล้ชิดและการเงิน
ภายใน เช่น ปรัชญาชีวิต ความเชื่อในหลักธรรมคำสอน ชีวิตฝ่ายจิตและคำภาวนา
          ตัวอย่างของการสนทนาที่ทำให้รู้ถึงปฏิกิริยาและท่าทีของผู้กำลังตายและรูปแบบของความสัมพันธ์ของผู้ให้ การอภิบาล
         แจ๋ว อายุห้าสิบปี มีครอบครัวแล้วและมีลูกสาวสามคน เธอเข้าโรงพยาบาลได้สิบกว่าวันแล้วเพื่อรักษาโรคมะเร็งตับ เธอสารภาพกับบาทหลวงที่ไปเยี่ยมและรับฟังเรื่องราว ของเธอด้วยความเห็นใจว่า : เธอเบื่อชีวิตไม่อยากเห็นผู้คนจึงแกล้งทำเป็นหลับตลอดเวลา เธอบ่นต่อไปอีกว่าเธอพยายามสวดขอพระเป็นเจ้าแต่ดูเหมือนพระองค์จะไม่ฟังคำภาวนาของเธอ บาทหลวงนิ่งฟังอย่างสงบแต่แสดงความเห็นใจ แล้วเธอก็เริ่มบ่นว่าโรคร้ายนี้ได้ทำลายชีวิตของเธอ มันเริ่มขึ้นที่เต้านมเมื่อเจ็ดปีก่อนนี้แล้วลามไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะผ่าตัด ไปแล้วก็ตามโรคร้ายยังสร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานให้เธอทั้งร่างกายและจิตใจ ประการสำคัญจะให้เธอบอกกับสามีและลูกๆ ได้อย่างไรว่า "เธอกำลังจะตาย" บาทหลวงพยายามบรรเทาใจเธอและแนะนำให้เธอบอกความจริงให้แก่ครอบครัวของเธอ แต่เธอเองกลับทำใจไม่ได้เพราะกลัวว่าพวกเขาจะต้องเป็นทุกข์มากขึ้น บาทหลวงกล่าวว่า การเจ็บป่วยคราวนี้คงสอนอะไรเธอบางอย่างเป็นแน่ เธอตอบว่าใช่ เพราะมันสอนเธอว่าสามีและลูกๆ ของ เธอเป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดสำหรับเธอ….บาทหลวงชวนเธอให้ภาวนาด้วยกันแต่ดูเหมือนว่าเธอยังทำใจไม่ได้ พร้อมกันนี้ เธอสารภาพอีกว่าเธอห่างเหินจากพระเจ้ามาช้านานแต่บาทหลวงให้กำลังใจว่า "พระอยู่ใกล้เธอเสมอ" เธอยิ้มกับถ้อยคำประโยคนี้ "ขอบคุณคุณพ่อที่ได้แวะเยี่ยม"
         จากการสนทนานี้จะเห็นว่า แจ๋วมีความรู้สึกผิดหวังต่อพระเป็นเจ้าที่ดูเหมือนไม่ได้ฟังคำภาวนาของเธอ เธอเศร้ากับโรคภัยไข้เจ็บ เสียใจกับชีวิตที่ทำให้คนรอบข้างต้องเป็นทุกข์ แต่งานอภิบาลที่ดีการมีความรู้สึกร่วมและเต็มไปด้วยความเคารพซึ่งแสดงออกได้จากเวลาที่สนทนากับ คนป่วย ความเห็นอกเห็นใจ รู้จักเงียบ รู้จักสนทนาด้วยท่าทางที่เป็นมิตรและจริงใจและการภาวนาในตอนสุดท้าย ทำให้คนป่วยเปิดใจกล้าพูดถึงความเจ็บปวดและความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองออกมาได้

1. การแสดงใบหน้าบอกบุญไม่รับ
2. แสดงความสงสารมากกว่าความเคารพ
3. เห็นว่าเขาเป็นคนป่วยมากกว่าเป็นบุคคล
4. พูดแต่เรื่องเจ็บป่วยโดยที่ไม่ได้สอดแทรกเรื่องอื่นเข้า
5. ใช้คำพูดที่รบกวนมากกว่าให้ความบรรเทา
6. พูดถึงการเปลี่ยนแปลงอันเกิดจากความตายหรือไปตัดสินความรู้สึกของเขาเช่นว่า "อย่าพูดเช่นนั้น" "เธอไม่ควรมีความรู้สึกเช่นนั้น" ฯลฯ หรือให้ความหวังอย่างลมๆแล้งๆ